Sahteliğin çok fazla prim görmesiyle gerçekliğin bile sorgulandığı günümüzde, kendimize ayna tutabilecek bu filmi izledikten sonra Tarkan’ın “başkası olma kendin ol, böyle çok daha güzelsin” nakaratını dinleyerek biraz düşünmeyi öneriyorum.

Bruce Willis’in başrolde oynadığı filmde güzel görünümlü ve uzaktan kumandalı makineler olan suretler, insanların yerini alıyor ve böylece herkes arzu ettiği hayatı yaşama fırsatı buluyor.

Özlerine yabancı olan kişilik ve kimliklerle mutluluğu arayan insanları görüyoruz ekranda. Filmin senaryosu, kendileriyle barışık olmayan, kendi özleriyle yüzleşmekten kaçan ve birbirlerine duvarlar ören insanların etrafında dönüyor.

İnsanlar asli kişilikleri ve özellikleri ne olursa olsun iç dünyalarında kendilerini nasıl görüyorlarsa o suretleri satın alabiliyorlar. Azınlık bir grup haricindeki insanların çok büyük bir bölümü bu suretler yoluyla ulaşmak istedikleri arzularını tatmin ederek yaşıyor. Kendilerini sahte kimliklerine o kadar kaptırıyorlar ki suretler olmadan yaşamayı dahi unutuyorlar.

Suretlerle birlikte insanlar, bitmek bilmez isteklerinin ve kusursuzluk takıntılarının esiri olup insan gibi yaşamayı unutuyor ve olduklarından farklı görünmek uğruna sahte mutluluklarla ömür tüketiyorlar.

Filmdeki suretler, aslında bizlerin iç dünyasında yaşadığı sınırsız istek ve dürtülerin dışa yansıması. Hepimizin içindeki arzuları temsil ediyor suretler. Benzer şekilde bizlerde gerçek hayatta arzu ettiğimiz suretlere bürünmek için çırpınıp duruyoruz adeta.

Kendi özü ile aynı sureti kullanabilmek kolay değil bu devirde ama mutlu bir insan ve güzel bir toplum olabilmemiz birazdan buradan geçiyor.